روشهای هوشمند سازی ساختمان بر اساس شرایط هر ساختمان انتخاب می‌شود. در ساختمانی که سالهاست از زمان ساخت آن می‌گذرد در مقایسه با ساختمانی که هنوز ساخته نشده و در بخش طراحی است روشهای هوشمند سازی متفاوتی به کار گرفته می‌شود در اکثر ساختمانهای قدیمی زیر ساخت لازم برای تکنولوژی هوشمندسازی وجود ندارد و اجرای کامل زیر ساخت با هزینه‌های زیادی روبه‌رو است که در نتیجه باید تا حد امکان از زیر ساخت فعلی استفاده نمود یا به سمت روشهای wireless رفت.
روشهای هوشمند سازی ساختمان
انواع روشهای هوشمند سازی ساختمان
روش کابلهای دیتا
روش Power Line Carrier
روش wireless
روش کابلهای دیتا
روش استفاده از کابلهای دیتا یکی از رایج‌ترین و قابل اطمینان‌ترین روش‌ها نسبت به سایر روش‌ها است. در این روش با استفاده از کابلهای زوجی تمامی تجهیزات هوشمندسازی ساختمان از جمله پنل‌های هوشمند، سوئیچ‌های هوشمند و سنسورها با پروتکل‌های مخصوص به کنترلر مرکزی ارتباط داده می‌شوند. در این روش تابلو مهم ترین بخش تابلو هوشمند است که تجهیزات هوشمندسازی در آن قرار گرفته و گزارشات عملکرد را به ساکنان ساختمان ارسال می‌کند.
روش PLC) Power Line Carrier)
معروف ترین استاندارد موجود در این روش، X10 می باشد. در روش PLC، بدون نیاز به کابل کشی جداگانه بر روی سیم های برق، اطلاعات جا به جا می‌شوند. در این روش در هر مکان کنترلی، ماژول هایی کار گذاشته می‌گردد که اطلاعات ارسال شده از طرف مرکز را دریافت می‌کنند و با توجه به این اطلاعات واکنشی از خود نشان می‌دهند. به عنوان مثال دستگاه‌های متصل به سیستم هوشمندسازی را روشن یا خاموش می‌کنند. مرکز کنترل در روش PLC وظیفه ذخیره‌سازی سناریوها، دریافت کدها از ریموت کنترل و در آخر ارسال آن به سمت ماژول مورد نظر را بر عهده دارد.
روش wireless
استفاده کردن از wireless نسبت به روشهای قبلی جدیدتر است که در حال حاضر توجه زیادی را به خود جلب کرده است. در این روش از سیگنال های wireless به عنوان یک بستر ارتباطی استفاده می‌شود. سیگنال‌ها وظیفه منتقل کردن دستورات و فرمان‌ها را بر عهده دارند. از معروف ترین پروتکل‌های این روش می‌توان به Z-wave و Zigbee اشاره کرد.
در این پروتکل‌ها سیستم‌ها و قطعات علاوه بر این که نقش گیرنده اطلاعات را ایفا می‌کنند، پس از دریافت اطلاعات اقدام به ارسال آن‌ها هم می‌کنند تا به وسیله این کار فضای تحت پوشش سیستم را گسترش دهند. با توجه به این که در این روش هر قطعه دو وظیفه‌ی فرستنده و گیرنده بودن را هم زمان برعهده دارند، قابلیت اطمینان پایین تری در این روش نسبت به روشهای قبلی وجود دارد.
